بساط

 

دیروز شیطان را دیدم.در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود.فریب می فروخت.

مردم دورش جمع شده بودند،هیاهو می کردندو بیشتر می خواستند.

توی بساطش همه چیز بود:غرور ،حرص،دروغ و خیانت،جاه طلبی و...

هر کس چیزی می خرید و در ازایش چیزی می داد.بعضی ها تکه ای از قلبشان را

میدادندوبعضی ها پاره ای از روحشان را.بعضی ها ایمانشان را میدادند و بعضی هاآزادگیشان را.

شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم می داد.حالم را بهم میزد.

دلم می خواست همه نفرتم را توی صورتش تف کنم.انگار ذهنم را خواند،موذیانه خندید و گفت:من کاری با کسی ندارم،فقط گوشه ای بساطم را پهن کرده ام و آرام نجوا می کنم .نه قیل و قال میکنم نه کسی را مجبور می کنم که چیزی از من بخرد.می بینی،آدم ها خودشان دور من جمع شده اند!

جوابش را ندادم سرش را نزدیکتر آورد و گفت:البته تو با اینها فرق می کنی .تو زیرکی و مومن.زیرکی و ایمان آدم را نجات می دهند.اینها ساده و گدسنه اند؛به جای هر چیز فریب می خورند.

از شیطان بدم می آمد اما حرف هایش شیرین بود.

گذاشتم حرف بزندو او هی گفت و گفت.ساعت ها کنار بساطش نشستم تا اینکه چشمم به جعبه عبادت افتاد که لا به لای چیز های دیگر بود.دور از چشم شیطان آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم.

با خودم گفتم بگذار یک بار هم که شده کسی چیزی از شیطان بدزدد، بگذار یک بار هم او فریب بخورد.

به خانه آمدم و در جعبه کوچک عبادت را باز کردم.

توی آن جز غرور چیزی نبود. جعبه عبادت از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت...

فریب خورده بودم،فریب.دستم را روی قلبم گذاشتم،نبود!فهمیدم که آن را کنار بساط شیطان جا گذاشته ام.تمام راه را دویدم.تمام راه لعنتش کردم.تمام راه خدا خدا کردم.می خواستم یقه نامردش را بگیرم،عبادت دروغی را توی سرش بکوبم وقلبم را پس بگیرم.به میدان رسیدم ،شیطان اما نبود.آن وقت نشستم و های های گریه کردم.اشک هایم تمام شد.بلند شدم تا بی دلی ام را با خود ببرم که صدایی شنیدم،صدای قلبم را.و همان جا بی اختیار به سجده افتادم به شکرانه قلبی که پیدا شده بود....